1. Pierwszy raz w nowym mieście.

Ten rok szkolny dłużył się niemiłosiernie długo. Na szczęście, w końcu nadszedł ten cudowny, wprost wymarzony przez młodzież w moim wieku dzień - pierwszy dzień rajskich, dwumiesięcznych wakacji. Nie dość, że z tego powodu cieszyłam się jak głupia, to dochodził jeszcze fakt, że wraz z pierwszym lipca nadchodziły moje osiemnaste urodziny. Z ich okazji, rodzice zafundowali mi cały, dwumiesięczny pobyt u kuzynki, w samym sercu Wielkiej Brytanii - Londynie. Chociaż z Dublina do Londynu pozornie droga wydaje się krótka, ja jak dotąd, w ogólnie nie miałam okazji tam polecieć, czy nawet popłynąć promem. Weekend przed dniem wylotu był zupełnie inny niż zwykle. Moi rodzice w pośpiechu biegali po domu, sprawdzając, czy aby na pewno ich „mała” córeczka czegoś nie zapomniała spakować, zupełnie zapominając, że nie jestem już taka mała. Natomiast ja w tym czasie rozmawiałam z moją najlepszą przyjaciółką Rose na skypie. Jedynym minusem wyjazdu był fakt, że nie mogę jej tam ze sobą zabrać, ale trudno. W końcu nastał dzień wylotu. Wstałam wcześnie rano, niechętnie zwlekłam się z łóżka i pognałam, aż trzy kroki do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i zrobiłam delikatny makijaż. Po opuszczeniu pomieszczenia założyłam na siebie rurki GALAXY, czarną bokserkę ze złotym napisem PEACE i czarne vansy na nogi. Spakowałam do podręcznej torebki najpotrzebniejsze rzeczy tj. komórka, portfel, słuchawki i zeszłam na dół, do salonu, gdzie czekał już na mnie tata, gotowy odwieź mnie na lotnisko. Szybko zjadłam śniadanie przygotowane przez mamę i załatwiłam potrzebę. Pożegnałam się z moją rodzicielką, nie obyło się bez jej łez oczywiście, i szybko wsiadłam do samochodu. Po prawie półgodzinnej jeździe stanęłam na lotnisku. Tata wypakował moje walizki z bagażnika i odprowadził mnie do miejsca odprawy, gdzie się z nim pożegnałam. Po dwugodzinnej, bezsensownej odprawie, wsiadłam do samolotu i zajęłam swoje miejsce. Z torby wyciągnęłam mój telefon i słuchawki, rozsiadłam się wygodnie w fotelu i zaczęłam słuchać muzyki. Cała podróż przeleciała mi w oka mgnieniu, zwłaszcza, że przez muzykę kompletnie straciłam rachubę czasu. Po wylądowaniu czym prędzej wysiadłam z samolotu i zaczęłam rozglądać się za kuzynką. Po piętnastominutowym szukaniu dostrzegłam dość znaną mi sylwetkę i wyraz twarzy, dopiero po chwili zorientowałam się, że patrzę na Deana, który najwyraźniej mnie nie poznał. Podbiegłam do niego i rzuciłam się w jego ramiona. Chłopak nadal nie rozpoznawszy kim jestem, nie wiedział co robić.

- To ja, Roxanne – odezwałam się po chwili, nie chcąc dłużej trzymać go w nieświadomości.

-Roxie! Aleś ty wydoroślała, w ogóle cię nie poznałem. Orzesz ty, ale się zmieniłaś! – krzyczał mi wprost do ucha, co dla mnie było dość przesadnym gestem.

-Uznam to za komplement – powiedziałam i kontynuowałam: - A gdzie Sam?

- No właśnie. Sam bardzo cię przeprasza, że nie przyjechała, ale nie mogła, bo zatrzymali ją dłużej w pracy.

-Okay. Nic się nie stało. To co, idziemy?

Dean skinął głową, po czym wziął i spakował moje walizki, które były troszeczkę ciężkie, do samochodu. Po dwudziestominutowej jeździe, stanęłam wreszcie przed wielkich rozmiarów domem jednorodzinnym. Rozglądnęłam się szybko po sąsiednich domkach, które wyglądały prawie identycznie i weszłam do mieszkania. Tuż za drzwiami był niewielki przedpokój, zaraz po nim znajdował się obszerny salon, w którym po środku stała skórzana sofa i dwa fotele, otaczające mały, szklany stolik, stojący na niedźwiedziowatym dywanie. Na prawo od wejścia, na ścianie, wisiała czterdziesto calowa plazma, a pod nią stał mały regał z filmami. Zaś po lewej stronie w ścianę wbudowany był kamienny kominek, który dawał przyjemny nastrój całemu pomieszczeniu. Obok kominka znajdowało się wejście do kuchni, przez której otwarte drzwi dojrzałam biało-czarną szafkę kuchenną i nowoczesny piekarnik. Na wprost od wejścia były wysokie schody. Dean wszedł wraz ze mną na pierwsze piętro i pokazał mi mój tymczasowy pokój.

- Rozpakuj się i możesz czuć się jak u siebie – powiedział, a ja w odpowiedzi kiwnęłam mu nieznacznie głową, po czym chłopak wyszedł.

Pomieszczenie było bardzo duże i prawie wszystko było w nim biało-różowe. Po lewej stronie od wejścia stał rząd białych szafek. Po prawej stronie stało duże, dwuosobowe łóżko, w którego rogach zamontowane były filary. Pod oknem, znajdującym się na wprost od wejścia, postawione było białe biurko, a na nim czyjś laptop. Różowy baldachim przy łóżku, różowe zasłony i różowy puszysty dywan dodawały uroku całemu pokojowi. Weszłam do środka i u podnóża łóżka postawiłam swoje bagaże. Rozejrzałam się jeszcze raz i dopiero teraz, koło drzwi wejściowych, ujrzałam drzwi do łazienki. Pomieszczenie było wielkości połowy sypialni. Na wprost znajdował się prysznic ze szklaną kabiną, a tuż obok niego biała wanna. Na ścianie wisiało wielkie lustro w pozłacanej ramie, a pod nim biała szafka i kosz na brudy. Opuściłam łazienkę i rzuciłam się na bardzo wygodne łóżko. Mogłabym leżeć na nim już do końca życia i jeden dzień dłużej. Choć za różowym kolorem nie za bardzo przepadam, to tutaj bardzo mi odpowiada, a w szczególności na miękkich poduszkach. Sama nie wiem ile czasu zajęło mi zachwycanie się tym domem, ale po krótkim czasie naszła mnie ochota na długi, odprężający spacer. Rozpakowałam więc pospiesznie swoje walizki i wpakowałam wszystkie ubrania do szafy, wybierając z nich wcześniej dżinsowe szorty i bluzkę w stylu tie-dye. Zabrałam pospiesznie z łóżka moją torebkę i zeszłam na dół. Poinformowałam Deana i opuściłam mieszkanie. Przeszłam przez kilka ulic i stanęłam przed wejściem do londyńskiego parku, chwilę zastanawiając się, czy wejść, czy iść do miasta. Zdecydowałam się pospacerować w ciszy, z daleka od ruchu ulicznego, więc żwawym krokiem pchnęłam żeliwną bramę i ruszyłam wydeptaną wcześniej ścieżką. Po około trzydziesto minutowej przechadzce trochę się zmęczyłam, więc usiadłam na pobliskiej ławce i zaczęłam karmić kręcące się wokół mnie gołębie bułką, którą kupiłam jakiś czas wcześniej. To miejsce było piękne: na wprost mnie, po drugiej stronie ścieżki, uformował się mały stawik, który otoczono niskim płotem. Po wodzie pływało mnóstwo kaczek i łabędzi. Wokół rosły niskie krzewy, a niektóre porośnięte były, małymi, różowymi lub białymi kwiatkami. Przy drodze postawiono wysoki latarnie, które pochodziły chyba za czasów baroku. Oprócz gołębi szwędających się tu i ówdzie dostrzegłam również wróble i sikorki, a gdzieś z głębi drzew dosłyszałam pukanie dzięcioła. Z mojej zadumy, brutalnie wyrwał mnie chłopak, który usiadł na tej samej ławce co ja. Był średniego wzrostu, miał blond włosy z uniesioną pod górę grzywką. Wyglądał na około dziewiętnaście lat. Spojrzałam na niego, a on uśmiechnął się i wtedy na jego zębach zauważyłam biały aparat. Tak się składa, że ja też noszę. Odwzajemniłam czyn i wróciłam do karmienia ptaków. Chłopak przypatrywał mi się cały czas, co było strasznie krępujące. Wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, ale zabrakło mu języka. Wyręczyłam więc go i powiedziałam:

- Jestem Roxanne. Roxanne Wild.

- Yyy.. co? – spytał Blondyn, jakby wyrwany z transu.

- Nazywam się Roxanne Wild, a ty? – powtórzyłam.

- Ja jestem Niall Horan. Jesteś stąd? – zapytał uważnie mi się przypatrując.

Teraz właśnie dostrzegłam jego piękne, błękitne oczy, których jeszcze nigdy w życiu nie widziałam. Szybko ocknęłam się i odpowiedziałam na jego pytanie:

- Przyjechałam z Irlandii, odwiedzić kuzynkę.

- Irlandia to piękny kraj.

- Tak, zgadzam się. Ty też nie jesteś stąd, prawda? – zapytałam po chwili, bo jego akcent był strasznie nietutejszy, brzmiał… irlandzko!

- Urodziłem się w Irlandii, ale mieszkam tu wraz z przyjaciółmi – odrzekł i kontynuował: - Skąd wiedziałaś, że nie jestem stąd?

- Po akcencie. – odpowiedziałam mu i znowu zajęłam się karmieniem gołębi.

Siedzieliśmy tak w ciszy przez jakiś, aż zaczęło się to robić niezręczne, wstałam więc z ławki i obróciłam się w stronę Nialla.

- Cześć Niall. Miło było cię poznać – odezwałam się i podałam mu rękę na pożegnanie. Chłopak jej nie uścisnął, a zamiast tego wstał i zapytał:

- Mmm.. Roxanne, a może.. no ja bym.. może odprowadzę cię do domu?

- Jasne - zgodziłam się, bo zdałam sobie sprawę, że nie pamiętam drogi powrotnej – Tym lepiej dla mnie. Znam adres, ale nie znam drogi powrotnej.

Tak, cała ja, nie ma to jak zapomnieć drogi do domu.

- A więc..?

- Więc prowadź mnie proszę na Woodhouse Road 17.

- Wiesz, to troszkę zabawne – rzucił chłopak i zaśmiał się.

- Dlaczego? – zapytałam, zupełnie zdezorientowana.

- Tak się składa, że ja mieszkam na Woodhouse Road 16.

- Trafny zbieg okoliczności – również się zaśmiałam. – To idziemy?

Chłopak kiwnął głową na potwierdzenie i pokazał kierunek drogi. Ruszyliśmy ramię w ramię do domu kuzynki, która pewnie już sika ze zdenerwowania. W końcu półtoragodzinna nieobecność to lekka przesada, zwłaszcza gdy jest się pierwszy raz w jakimś mieście. Szliśmy długą alejką, obsadzoną po obu stronach, niewysokimi drzewkami jarzębiny i poznawaliśmy się nawzajem. Im więcej o nim wiedziałam, tym bardziej wydawał mi się, być naprawdę fajnym chłopakiem. Między innymi dowiedziałam się o tym, że Niall mieszka w Londynie od dwóch lat z czworgiem swoich przyjaciół, ma starszego brata Grega i z natury jest brunetem. W między czasie wymieniliśmy się numerami telefonów i twitterami. Nie zauważyłam nawet, kiedy stanęliśmy już pod domkiem Sam.

- No to cześć, Roxanne. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy – rzekł Niall odwracając się do mnie.

- Wiesz, to nie będzie trudne, w końcu mieszkamy tuż obok siebie – zaśmiałam się, a chłopak mi zawtórował. – Ja też mam nadzieję, że się spotkamy.

Wyciągnęłam do przodu rękę, w celu pożegnania się, a Blondyn ją uścisnął. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę drzwi, jednak nim zdążyłam je otworzyć, ktoś zrobił to za mnie. W drzwiach stała Sam, uśmiechnęła się do mnie, po czym zaczęła przytulać, krzycząc mi do ucha coś typu „Roxie! Tak dawno cię nie widziałam!”, „Ale ty wypiękniałaś” i tym podobne. Ja tylko przytakiwałam i odwzajemniałam uściski. Odwróciłam się do tyłu, bo kuzynka zapatrzyła się w jakiś obiekt za mną. Jak się później okazało, przed furtką stał Niall.

- Cześć, Sam! – krzyknął do mojej kuzynki.

- Hej, Blondasie! – zawołała Sami, cały czas się uśmiechając. – Co tam u ciebie i reszty?!

- Wszystko dobrze, a u ciebie i Deana?!

- Okej. Może wejdziesz?! – spytała, a ja powstrzymywałam się od śmiechu. Dwoje ludzi stoi jakieś dziesięć  stóp od siebie i krzyczy nawzajem. Jakby nie mogli, jak normalni, cywilizowani ludzie podejść i pogadać.

- Nie! – odmówił. – Muszę już lecieć, ale do zobaczenia!

Sam tym razem siedziała cicho i tylko kiwała chłopakowi na pożegnanie. Po chwili weszłyśmy do domu, a ja od razu walnęłam się na skórzaną sofę. Sami poszła zrobić herbatę i wróciła po kilku minutach, niosąc ze sobą tackę z dwoma filiżankami i cukrem.

- A więc poznałaś już Nialla? – zapytała rzeczowym tonem kuzynka.

- Tak, pomógł mi wrócić do domu, bo nie pamiętałam drogi. Miły chłopak. – odpowiedziałam i po wypiciu herbaty, postanowiłam udać się do swojego tymczasowego lokum.

Wstałam z legowiska i ruszyłam w kierunku schodów, myśląc o jednej rzeczy, z zadumy wyrwał mnie głos Samanty:

- Cieszę się, że przyjechałaś – powiedziała i posłała mi jeden ze swoich najszczerszych uśmiechów.

- Ja też się cieszę – odpowiedziałam i szybko pognałam na górę.

Spojrzałam na zegarek i ku mojemu zdziwieniu, okazało się, że dochodzi już godzina osiemnasta. Resztę dnia spędziłam na twitterze, facebooku i innych portalach społecznościowych, w tym samym czasie rozmawiając z Rose na skypie i relacjonując jej, mój dzisiejszy dzień. Około godziny dwudziestej trzeciej leżałam już w łóżku i rozmyślałam nad bardzo miłym dniem moich urodzin, kiedy do mojego pokoju weszli Dean i Sam. Narzeczony kuzynki trzymał w ręku babeczkę z jedną, dużą świeczką, a Sami małe pudełeczko.

A jednak nie zapomnieli – pomyślałam radując się w duchu.

- Wszystkiego najlepszego! –krzyknęli równocześnie i chłopak podłożył mi babeczkę pod nos.

Pomyślałam życzenie i zdmuchnęłam świeczkę.

-To dla ciebie, od nas obojga. – powiedziała Sam i ponagliła mnie, bym otworzyła prezent.

Odchyliłam wieczko pudełka i moim oczom ukazał się śliczny, złoty naszyjnik ze złotą zawieszką raka – moim znakiem zodiaku. Popłakałam się z wrażenia i przytuliłam obojgu. Po zjedzeniu babeczki para wyszła z mojego pokoju, a ja osunęłam się na poduszki leżące za mną. Nie wiedzieć kiedy odleciałam do mojej Narnii.

***

*Tak mniej więcej wygląda pokój Roxanne. <LINK> *

***

A oto pierwszy rozdział. Mam nadzieję, że się podobał. Zapraszam do komentowania, bo bardzo zależy mi na Waszej opinii. Pozdrawiam ♥

EDIT [20/02/2013]: Jak widać (słychać) dodałam nowy gadżet do bloga. Więc miłego słuchania  pięciu idiotów, których kocham nad życie